Opgetekend door Harrie Oud

Het verhaal van Hans Out en de crash van The Gremlins Roost

Hans is een kwieke man, geboren in 1939 in Alkmaar en weet zich nog heel goed te herinneren wat er die ochtend van de 6^de februari 1945 gebeurde. Hans woonde met zijn familie op de Westerweg in Alkmaar en regelmatig kwamen grote formaties geallieerde vliegtuigen over om doelen in Duitsland te bombarderen. Het was bijna een dagelijks ritueel dat zich in de laatste maanden van de oorlog voordeed. Het monotone geluid van de Geallieerde formaties die op gezette tijden overvlogen. De Engelse vlogen altijd in de nacht, terwijl de Amerikanen juist overdag overvlogen.

De Duitse luchtmacht was ernstig verzwakt en bij daglicht vliegen was een aanvaardbaar risico. Deze keer, op de 6^de februari, was het anders. Het was duidelijk zichtbaar en vooral hoorbaar dat een vliegtuig, onderweg naar Duitsland, in grote problemen was gekomen door het Duitse luchtafweergeschut bij IJmuiden en Bakkum. Het was het zwaarbeladen toestel genaamd “The Gremlins Roost”, dat aangeslagen uit de formatie zwenkt en langzaam afdaalde richting Akersloot. Ook de bewoners van de Westerweg zagen het drama voltrekken. Spring eruit…. spring eruit werd er geroepen.

Voor iedereen zichtbaar beschrijft het rokende en brommende toestel een ruime bocht. Het dropte zijn bommen op de Hoogegeest en vervolgens springen de bemanningsleden uit het vliegtuig. Gelukkig op tijd want even later stort het toestel met veel kabaal neer, vlak over het kanaal in de Schermer. Veel brokstukken kwamen terecht bij de boerderij tegenover het pontje. Een van de bemanningsleden komt terecht op het land van boer Oud in de Schermer. Oud pikt de parachutist op en verbergt hem op zolder van zijn schuur. Helaas hebben de Duitsers hem zien neerkomen en nemen hem snel gevangen. Ook 2 andere Amerikanen worden snel door de Duitsers gelokaliseerd en gevangen genomen. De andere 4 kwamen terecht in de Graftermeer. Een van hen had ernstige brandwonden en werd per fiets vervoerd naar de dokter.

Dat viel kennelijk behoorlijk op want ook deze Amerikaan werd snel krijgsgevangen gemaakt. De rechter zijluikschutter overleefde het niet vanwege problemen met zijn parachute en de ander was door het afweergeschut zo ernstig gewond geraakt dat hij al snel aan zijn verwondingen overleed. Hans Out kan zich nog goed herinneren dat een buurvrouw in de Egondermeer het onderbeen vond van één van de boordschutters. Het onderbeen is later in de tuin van haar begraven. De copiloot en de neuskoepel-schutter werden door omstanders bij de verzetsmensen Willem Woestenburg (25) en Lou Beumer (26) afgeleverd. Daar werden de Amerikanen  verzorgd en voorzien van burgerkleren. Vervolgens werden ze vervoerd naar een veiligere schuilplaats in de Eilandspolder. Daar werden ze echter ontdekt door de Duitsers.

Het gerucht ging dat het verraden was. Hoe zouden de Duitsers anders op deze afgelegen plek zijn gekomen. Harde bewijzen zijn er echter niet. De Duitsers namen de Amerikanen mee en Woestenburg en Beumer deden een ultieme vluchtpoging. Ze wisten immers dat ook hun leven in groot gevaar was. De vluchtpoging liep fataal af. Beide mannen werden tijdens hun vlucht doodgeschoten. 2 bemanningsleden overleefden de crash dus niet. De overige bemanningsleden overleefden de oorlog.

De neuskoepelschutter Martin H. Rubin kwam in 1989 terug naar de plek in de Eilandspolder en voer in een roeibootje dezelfde tocht, die hij in 1945 met Woestenburg en Beumer had gevaren. In al die jaren had hij niet geweten dat zijn redders door de Duitsers doodgeschoten waren.