Wij zijn in contact gekomen met de heer Piet Vernooij. Piet was 18 jaar toen de oorlog uitbrak en kan zich de oorlogsjaren nog goed herinneren. Hij vroeg ons langs te komen voor het vastleggen van zijn herinneringen en voor het schenken van een, naar eigen zeggen, “kleinigheid”.

”Bij het uitbreken van de oorlog woonde ik bij mijn ouders in Wijk en Aalburg. Wij woonden in één van de laatste boerderijen aan de Maasdijk. In de beginjaren van de oorlog merkten wij weinig van de Duitse bezetting. Het ging grotendeels aan ons voorbij. Totdat halverwege 1943 een Duitse zendinstallatie bij ons op het land werd geplaatst. We kregen Duitsers ingekwartierd en om ons land werden loopgraven aangebracht. Vanaf dat moment kon mijn broer niet meer thuis wonen, hij was namelijk actief bij de ondergrondse".

Duitse zendapparatuur in actie. Bron: www.fyske.com.

aandeweg naderde het front het gebied van de grote rivieren. Dit had tot gevolg dat ik om de haverklap door de Duisters werd gedwongen om met paard en wagen te helpen bij het verplaatsen van geschut waarmee ze de geallieerden beschoten. De beschietingen konden vaak maar een korte tijd uit worden gevoerd, voordat ze werden ontdekt en ze zelf werden beschoten. Op zo’n moment was het zaak om zo snel mogelijk weer te vertrekken. Ik moest na de beschietingen helpen de hulzen op te rapen die ze hadden verschoten en ze vervolgens op een platte wagen laden. Terwijl we dan terug reden naar de plek waar ze waren gestationeerd gooide ik zo veel mogelijk hulzen van de wagen zodat ze die niet nog een keer konden gebruiken.

Een door paarden getrokken Duits stuk geschut. Bron: www.flamesofwar.com.

In het voorjaar van 1944 kwam het nog al eens voor dat de rivier buiten zijn oevers trad. Aangezien onze boerderij langs de uiterwaarde stond moest ik helpen de zendapparatuur van de Duisters in veiligheid te brengen. Bij het verplaatsen van de apparatuur gebeurde het dat ik op het weiland een dode duif vond. Toen ik de duif opraapte zag ik dat hij twee kokertjes om zijn poten droeg. Ik ging er van uit dat de duif een boodschap van de Engelsen bij zich droeg, dus heb ik zonder dat de Duitsers het zagen de kokertjes eraf gehaald. In het ene kokertje zat een potlood, in de ander een klein briefje. Kort na de vondst van het briefje waarvan ik de inhoud nooit heb begrepen zijn de Duisters vertrokken, het werd ze na de landingen bij Nijmegen te heet onder de voeten. Na de geallieerde landingen dachten we snel bevrijdt te zijn, echter dit duurde nog tot in 1945. Er stond ons nog een barre winter te wachten met veel beschietingen en weinig eten.

Britse duiven worden op weg gestuurd met een boodschap. Bron: www.ciphermysteries.com.

Op deze manier werden de kokertjes aan de poten van de duif bevestigd. Bron: www.ciphermysteries.com. 

Nadat de Duitsers waren vertrokken kregen we Engelsen ín en om de boerderij. Ook deze troepen waren vooral bezig met het bestoken van de vijand met artillerie. Met name de provinciale weg van Geldermalsen naar de Gorinchem moest het ontgelden. Dit kwam doordat daar regelmatig Duitse vliegtuigen op de weg landde. De Engelsen bleven maar kort, na hun vertrek voelden wij ons pas echt bevrijdt! De opbouw kon beginnen!”

Om wat voor een zendinstallatie het ging en of de zendinstallatie deel uitmaakte van een groter opgezette stelling zoals bijvoorbeeld Stellung Haase in Harderwijk is onbekend. Het briefje wat in een van de kokertjes zat is op moment helaas zoek. Piet gaat nog op zoek naar het briefje, maar de kans dat het opduikt is helaas klein.

Het gaat in ieder geval om een Britse duif die met een boodschap op weg was vanuit bevrijd gebied. Zijn bestemming is onbekend, evenals zijn boodschap. Hopelijk word deze herinnering vervolgt!