Opgetekend door Marcel Janse

Op vrijdag 24 mei 2024 heb ik de heer Alfonds Asselman in Kloosterzande bezocht. De heer Asselmans is 96 jaar geboren op 23 november 1927. Hij woonde destijds aan de Oude Kade in Graauw, Zeeuws-Vlaanderen.

Alfonds Asselman is nog helder van geest en vertelt vanuit zijn zorg appartement in Kloosterzande zijn belevenissen in de tijd als dienstplichtig militair op het eiland Java in Indonesië in de periode tussen 1947 en 1950. Dhr. Alfons Asselman (geboren 1927) diende als dienstplichtig soldaat bij de 3de compagnie van het 4e bataljon Garde Regiment Jagers (onderdeel van de D-divisie “Palmboom”.

Op 30-05-1947 vertrok hij aan boord van de "SS Johan de Witt" naar Nederlands-Indië. Zijn eenheid werd op Java ingezet bij de 1ste en 2de politionele actie.

02-03-1950 kwam hij met de "SS Waterman" terug in Nederland

.

Als 19 jarige jongen uit Zeeuws-Vlaanderen werd hij in 1947 opgeroepen om met vele andere Nederlandse jongens te dienen in Indonesië.

Deze inzet worden de politionele acties genoemd en waren grootschalige militaire operaties van het Nederlandse leger in Indonesië tussen 1945-1950, die erop gericht waren om Indonesische Onafhankelijkheid te voorkomen.

Omdat Alfonds volgens hem goed kon schieten tijdens zijn opleiding in Nederland werd hij bij de inzet in Indonesië ingedeeld in de voorhoede van acties van de landmacht. Het beschikbare wapentuig was verouderd en je liep in de voorhoede constant gevaar dat je door sluipschutters vanuit de jungle neergeschoten werd.

Hij heeft vele kameraden gewond zien raken of zien sneuvelen. Zelf is hij eveneens gewond geraakt.

Nu vele jaren later heeft hij nog steeds schuldgevoelens en onverwerkte trauma’s van de gebeurtenissen in de Jungle van Java.

Tijdens de acties in de jungle moesten zij de Indonesische guerrilla's zien uit te schakelen. De guerrilla's gebruikten met behulp van de overgebleven Japanse militairen de Indonesische dorpsbevolking hierbij als schild met als gevolg dat Alfonds en zijn kameraden beschoten werden zij terug begonnen te schieten maar dan vaak de onschuldige dorpsbevolking uit de Kampongs slachtoffer werden van deze beschietingen.

De aanblik van de vele onschuldige doden is hij nooit vergeten en hij heeft over zijn daden nog steeds een schuldgevoel. Terwijl hij geen keuze had omdat de Nederlandse regering had besloten ten koste van alles de kolonie Indonesië te behouden en jonge Nederlandse jongens met verouderd wapentuig de jungle in te sturen.

Als je de pech had gevangen genomen te worden stierf je een ellendige dood, krijgsgevangenen werden door de Indonesiërs gemarteld. Je edele delen werden eraf gesneden en je werd als vuil achtergelaten om als afschrikking voor je militaire vrienden te dienen. De haat over en weer was enorm.

Het feit dat de Nederlandse regering jonge onwetende tieners een oorlog heeft ingestuurd naar een land dat 46 keer groter is dan Nederland was bij voorbaat een zinloze missie. Hij neemt het de Nederlandse staat dan ook nog steeds kwalijk dat zij verplicht naar Indonesië werden gestuurd en zij bij terugkomst als oorlogsmisdadigers zijn behandeld. Toen hij na 3,5 jaar dienst onder barre omstandigheden waar je steeds moest vrezen voor je leven terugkwam in Nederland moest hij maar zien hoe hij thuis kwam en het normale leven op moest pakken.

Door de trauma’s en de manier waarop er in Nederland naar dienstplichtige Nederlandse militairen gekeken werd kon hij vele jaren geen baan vinden.

Uiteindelijk is hij niet getrouwd en op zoek gegaan hoe hij, overmand door schuldgevoel, iets voor de Indonesische bevolking terug kon doen.

Hij is vele keren teruggegaan naar Indonesië. Hij heeft een Indonesisch meisje uit een gezin geadopteerd en haar en haar familie financieel bijgestaan zodat zij naar school kon gaan en zicht had op een betere toekomst.

Helaas heeft het gezin van het meisje na de vele financiële bijdragen van de heer Asselman nooit meer iets van zich laten horen. Hij is terug gegaan naar Indonesië om haar het haar familie te zoeken echter nooit meer iets gevonden of gehoord.

Nog niet zo lang geleden heeft hij een onderscheiding gekregen.

Teleurgesteld in de ontvangst van de Indië veteranen stuurde hij zijn ereteken direct na ontvangst terug.

Nu, op hoge leeftijd, was het zijn wens om het ereteken toch te ontvangen. Als herinnering aan deze tijd.

Kolonel bd. Ludy de Vos decoreerde meneer Asselman,

Ere wie Ere toekomt, ook na zoveel jaar.

Met dank aan Ilse Thuy-van de Velde (veteranen comité Hulst) Kolonel bd. Ludy de Vos, Wendy Versteeg en Bureau Decoraties.

Comité Ereschuld Onderscheidingen

In totaal mochten ongeveer 450 personen (postuum) onderscheidingen ontvangen. Zo’n 55 tal dossier zijn nog in voorbereiding.

Bijzonder in 2023 was onze actie om nog levende militairen op te sporen die met de Marine of het Korps Mariniers in Nieuw-Guinea waren en die geen Nieuw-Guinea Herinneringskruis hebben ontvangen. Tot nu toe hebben wij er 65 opgespoord. 20 van deze mannen waren tot op heden nog niet veteraan en voor hen konden wij de veteranenstatus aanvragen. 14 januari zullen velen van hen het ereteken ontvangen.

450 militairen met ieder een eigen verhaal, een gezicht en een familie. Verhalen die het waard zijn om verteld te worden. Immers, de ware onderscheiding is niet het ereteken zelf, maar het noemen van de namen en het doorgeven van deze verhalen aan de toekomstige generaties!

Dit alles was niet mogelijk zonder het harde werk van de medewerkers van Bureau Decoraties, Defensie en de vele prachtige uitreikingen verzorgd door Ambassades, gemeentes, krijgsmachtsdelen en regimenten.

Fantastisch! Met jullie niet aflatende hulp en steun gaan wij ook in 2024 door met dit werk.

Ere wie ere toekomt! Ook na zoveel jaar