Een korte herinnering over hoe een achtergrond bepalend kan zijn voor de keuzes die iemand (moet) maken. Dit is het verhaal van Gerrit Fleuren.

Door: Pierre Willems

'Lang geleden vertelde mijn moeder Riek Willems Fleuren, aan mij over de lotgevallen van haar broer Gerrit Fleuren tijdens de Tweede Wereldoorlog. 

Gerrit Fleuren uit de Brem in Heijen was werkzaam bij een fabriek van tricotage te Weert, eigenaar van De Jut uit Gennep. Gerrit zijn Vader Heinrich Fleuren geboren te Weeze (Duitsland) had de Duitse nationaliteit, en daarom moest zoon Gerrit in Duitse krijgsdienst. 

Gerrit wilde dit niet en was daarom ondergedoken. Hij had verkering met ene Nellie uit Weert, maar werd verraden door iemand uit Gennep. Gerrit is opgepakt door de Grune Polizei en met de trein naar het opleidingskamp in Lippe gebracht. Hij heeft hieruit geprobeerd te ontsnappen. 

Zijn laatste brief met een foto van Gerrit, aan zijn lieve Moeder vanuit Stalingrad dateert van 28 december 1942. In deze brief schreef Gerrit: 'Stuur mij maar wat te bikken, als het kan een stukje spek, en wat worst.' Daarna is niets meer van hem vernomen en is Gerrit Fleuren als vermist gemeld.

In de winter van 1958 kwam plotseling een man uit Heerlen op de boerderij aan de Diekendaal in Heijen. Hij vertelde dat hij helderziende was. Op vertoon van de foto van Gerrit vertelde hij dat Gerrit nog leefde. Dit bracht veel commotie en onbegrip te weeg. Het verhaal bleek na jaren van hoop te berusten op fantasie.

Gerrit is nooit meer thuis gekomen.'